Szafirek

Wiosną z podziemnych cebul wyrastają równocześnie z liśćmi dekoracyjne, szafirowo niebieskie drobne kwiaty. Najpopularniejsze są szafirek armeński. Szafirek drobnokwiatowy oraz szafirek graniasty. Różnią się one nieznacznie wysokością, liczbą kwiatów, wielkością i wielkością kwiatostanów. Po przekwitnięciu liście zamierają około czerwca. Najobficiej zakwitnie w pełnym słońcu. Doskonale rośnie w półcieniu, ale im mniej światła tym słabiej kwitnie, a pędy kwiatostanowe i liście silnie wyciągają się w stronę słońca. Może rosnąć pod koronami wyższych drzew i krzewów liściastych.

Nie trzeba wykopywać cebul po przekwitnieniu. Na tym samym miejscu może rosnąć nawet kilka lat. Jest odporny na mrozy. Urośnie w większości gleb ogrodowych ale lubi podłoże dość luźne, dobrze spulchnione, przepuszczalne, żyzne, próchnicze, umiarkowanie wilgotne o odczynie zbliżonym do obojętnego. Podczas sadzenia podłoże należy wyrównać aby nad cebulami nie pozostały zagłębienia, w których mogła by się zbierać woda powodująca gnicie cebul.

Rozmnażamy przez oddzielenie cebulek przybyszowych wykopanych na przełomie czerwca i lipca. Suszymy je w ażurowych pojemnikach w przewiewnym miejscu w temperaturze 20 – 25 stopni Celsjusza. Po dwóch tygodniach cebulę oczyszczamy, dzielimy i sortujemy. Do momentu sadzenia w połowie września przechowujemy je w suchym, przewiewnym miejscu w temperaturze 20 stopni.

Szafirki warto rozsadzić co około 4 lat, gdy kępy silnie się zagęszczą. Szafirki wymagają szczególnej uwagi w maju, nie wolno dopuścić do ich przesuszenia ani do zachwaszczenia, aby cebule zmagazynowały jak najwięcej składników pokarmowych niezbędnych do obfitego kwitnienia w kolejnym roku.