Szachownica cesarska

Sadzie się je w grupach na rabatach, najczęściej z wcześnie kwitnącymi bylinami. Może też rosnąć w dużych pojemnikach. Jej duża cebula jest pozbawiona łusek okrywowych i ma specyficzny zapach. Wyrastające z niej pędy są grube, mięsiste, sztywne, w dolnej części obficie ulistnione lancetowymi liśćmi. Rozeta liści znajduje się też ponad kwiatami w formie pióropusza. Z kątów liści wierzchołkowych wyrasta w formie okółka od 2 do 12 dzwnonkowatych zwisających kwiatów. Mogą one być pomarańczowe, żółte lub czerwone.

Po przekwitnieniu część nadziemna rośliny zamiera. Doskonale rośnie i kwitnie zarówno w pełnym słońcu jak i w lekkim półcieniu. Na tym samym miejscu może być uprawiana nawet przez wiele lat bez corocznego wykopywania. Roślina jest wrażliwa na wiosenne przymrozki. Wymaga gleby bardzo żyznej, głęboko uprawianej, niezbyt ciężkiej, przepuszczalnej, lekko wilgotnej, zasobnej w składniki pokarmowe, o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.

Rozmnażamy przez cebulki przybyszowe oddzielone od cebuli matecznej co 3-4 lata w lipcu. Na początku września sadzi się, je na miejsca stałe, gdyż rośliny muszą się dobrze ukorzenić przed zimą. Pod cebulę warto zrobić drenaż ze żwiru. Wykopane cebule po oczyszczeniu najlepiej przechowywać w torfie, przewiewnym pomieszczeniu w temperaturze 20 stopni przykryte piaskiem lub trocinami. Należy bardzo ostrożnie wykopywać cebule bo są wrażliwe na uszkodzenia.