Naparstnica purpurowa

Sprawdzi się w ogrodach naturalistycznych i o charakterze wiejskim. Doskonale nadaje się do nasadzeń w grupach i tworzenia barwnych wysokich akcentów w ogrodzie. W pierwszym roku tworzy rozetę jajowato lancetowatych dużych biało omszonych liści. Kwitnie w drugim roku po wysianiu, wtedy ze środka kępy wyrastają proste, sztywne pędy kwiatostanowe zakończone gronem dzwonkowych zwisających kwiatów. Wysokość grona może dochodzić do pół metra, a liczba kwiatów w gronie do kilkudziesięciu sztuk.

Pierwsze zakwitają kwiaty osadzone niżej. Jest wiele odmian różniących się wielkością i barwą kwiatów, od białej przez jasno purpurową i różową do ciemnofioletowej. Do najpiękniejszych należy roślina z grupy Gloxtnieflora o wyjątkowo dużych i licznych kwiatach. Najlepiej rośnie i najbardziej kwitnie na miejscach słonecznych. Da sobie radę także w półcieniu, ale kwitnienie może być mniej obfite, za to dłuższe. Najlepiej sadzić naparstnice na miejscach o wystawie wschodniej, a odmiany wysokie w miejscach osłoniętych od wiatrów, które mogą przewracać lub wyłamywać kwitnące pędy.

Najlepiej rośnie na glebach przeciętnych, dobrze spulchnionych. Podłoże powinno być niezbyt ciężkie i średnio wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym. Rozmnażamy przez nasiona wysiewane w maju lub czerwcu na rozsadniku. Po wykiełkowaniu siewki przerywa się pozostawiając te najsilniejsze lub pikuje na zagonek w gruncie na miejsca stałe sadzi się je późnym latem gdy zaczynają tworzyć zwarte rozety liściowe lub wiosną następnego roku co 20 – 30 cm.

Jeśli pozostawimy na roślinie przekwitnięte kwiatostany zawiąże nasiona i rozsieje się sama. By bujne, pędy rośliny nie położyły się podczas deszczu czy silnych i wiatrów warto przywiązać je do podpór. Naparstnica jest rośliną silnie trującą, należy zwracać uwagę by małe dzieci nie miały z nią kontaktów.