Smagliczka skalna

Doskonała na wiosenne rabaty oraz do ogrodów skalnych. Smagliczka skalna dobrze porasta murki. Sprawdza się również w większych pojemnikach na balkonach i tarasach. Może stanowić tło dla innych roślin. Tworzy silnie rozgałęzione kępy złożone z licznych ulistnionych pędów. Jej liście są szarozielone, pokryte kutnerem (gęstymi, delikatnymi włoskami). Żółte pachnące kwiaty tworzą obfite baldachogrona. Jeśli lato jest wyjątkowo suche i upalne, smagliczka może zakwitnąć ponownie we wrześniu. Jej kwiaty są miododajne i przyciągają do ogrodu liczne owady zapylające. Po przekwitnieniu kutnerowate liście są ozdobą ogrodu aż do późnej jesieni.

Doskonale kwitnie i rośnie w pełnym słońcu, nawet na bardzo gorących stanowiskach. W półcieniu mniej obficie, w cieniu słabo lub wcale. Jeśli po ulewnych deszczach nie jest szybko osuszona przez słońce może zagniwać. Jej zaletą jest duża odpornośc na mróz, nie wymaga okrywania. Nie wybredna w stosunku do gleby, ale najlepiej służy jej przewiewna, dość sucha, przepuszczalna i lekko kamienista o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Nie znosi gleb ciężkich, zlewnych, podmokłych i kwaśnych gdzie zamiera.

Rozmnażamy przez wysiew nasion od kwietnia do lipca, można też rozmnażać przez ukorzenianie sadzonek wierzchołkowych, które pobieramy w czerwcu lub lipcu, ale ukorzeniają się dość trudno i długo nawet trzy miesiące, dlatego warto użyć ukorzeniacza. Można też rozdzielać rozrośnięte już rośliny. Po kwitnieniu roślinę przycinamy na jedną trzecią wysokości. zapobiegnie to zawiązywaniu nasion i niekontrolowanym samowysiewom a dodatkowo wzmacnia je i zagęszcza. Co kilka lat wart smagliczkę przyciąć na wysokość 5 – 10 cm. Dzięki temu starsze pędy nie będą silnie ogołocone od dołu. Roślina nie lubi przesadzania, dlatego jeśli to konieczne wykopujemy ją ostrożnie z zapasem podłoża.